Patron verse
ey kaderimin gölgesi bilmedim hiç ölmedi
ama hissettim bu çaresizliği de kimseler görmedim
aylarca yalnız başıma kaldım defedip endişeyi
kainatta bir noktayım şimdi deniz rengindeyim

her şeyi bırak akışına bırak dünya karar versin
al kendini karşına kal yeter ki ayakta
sen ne istersen hayattan gözlerini yummadan yap
kim umursar evrende senin dünyanda kum kadar

umutların yeşermezse hayat döner ızdıraba
giden gelmez geri hiç aldanma kayıp ruhlara
dön bir çocuk yıllarına gökyüzünün korkusuna
hayalinden uzaktaysan sil yeniden başla

çünkü böyle birşey yaşamak kağıt parçasına basılır
her gün dünyada haksızlık ve cinayet
ve asıl acı olan biz buna alışığız
gazeteni fırlat çöpe devam et

Hayki verse
umut bitti mutluluk demir sandıkta kitli
gam dolup taşarken kadehler huzur çekti gitti
belki yaşadık der güler geçeriz neşeyle övdüğümüz an
uzak ve mavi o yerde huzuru gördüğümüz an

nefreti gömdüğümüz an kopar bütün düğümler
bir varız bir yokuz nasılsa bu bilinmez
alıp bavul gidilmez ki kabul et kalıp
hayatın ağzından içtikçe acıyı sükunet sanıp

sevgin şaşırtmasın seni felek taşırtmasın çile
sorma gülen nasıl güler yürü takılmadan düne
var mı yakılmadık yürek dayan yıkılmadan diret
yükün kadar dile henüz dokunmadın dibe

hani yoklar hadi toplan boşver korkma
koş daha çok var hatana gülüp hoş der dostlar
yol ver mutlak ki ölüm tadacak bizi
ben efkarlardan güneş ettim bir gün yakacak sizi